Een commentaar op een terugkerende klassieker: "Belastingsdruk nergens zo hoog als in België". https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/04/26/belastingdruk-nergens-zo-hoog-als-in-belgie/
Ik vraag mij af wat de zin is van zulke statistieken waar men je mee om de oren slaat. Stel dat men zou zeggen: nergens in de wereld kosten tractors zoveel als in België. Dan zou men denken: dat moeten goede tractors zijn, de landbouw zal daar wel productiever zijn in vergelijking met andere landen, of nog: daar worden schijnbaar mooie winsten geboekt om die tractors te kunnen aankopen. Dat zou goed nieuws zijn.
Hoge belastingen, want een dure overheid, dat wordt geframed als slecht nieuws. Misschien is het dat ook: misschien, in tegenstelling tot een kwalitatieve tractor, is de overheid een logge machine, en zijn de belastingen een 'zotte kost'. Uiteindelijk moet men de eindrekening maken: hoe welvarend zijn de Belgen (het productief wordt het land bewerkt), en hoe ongelijk is het welzijn verdeeld (deelt iedereen in de oogst). Daarin schuilt de opdracht van de overheid als herverdeler en economische multiplicator. De overheid kan door administratieve vereenvoudiging ook efficiënter worden, dat wil zeggen een grotere multiplicator voor dezelfde belastingdruk, of een lagere belastingdruk voor dezelfde multiplicator, met dus een vergroting van de welvaart zonder welzijnskosten. De staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging is Theo Francken, een pedagoog die zich tot nu toe alleen met asiel en migratie heeft bezig gehouden. Dat is het zwakke punt van de regering Michel, die nochtans met het OESO-rapport zal zwaaien om veranderingen te eisen, of in de volgende regering door te drukken, maar er dus vandaag geen werk van maakt.
