Sinds 1996 is er in België een 'loonnorm', een akkoord tussen vakbonden en werkgevers dat tweejaarlijks een maximale loonsstijging bepaalt. In de praktijk is dit gewoon een omzetting van het advies dat de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) geeft in het voorbereidend Technisch Verslag. Ook komt het al eens voor dat er geen akkoord bereikt wordt, en dan legt de regering dit op. Sowieso is het wachten op de regering om het akkoord kracht van wet te geven, wat in dit laatste geval per definitie gebeurt.
De filosofie achter de loonnorm is georganiseerde loonmatiging. Op die manier proberen we gelijke pas te houden met de loonevolutie in de buurlanden die ook onze belangrijkste handelspartners zijn: Duitsland, Frankrijk en Nederland. Het uiteindelijke doel is het behoud van de concurrentiepositie en de bevordering van de werkgelegenheid.
In de mate dat de economieën van de hierboven genoemende handelspartners gelijk zijn aan die van België, valt er iets te zeggen voor zo'n geagregeerde aanpak. Hebben we echter met divergerende structuren te maken (voorbeeld: lage loonarbeid in Duitsland), dan houdt het geen steek. Maar ook intern evolueren verschillende sectoren op een ander tempo. Die beweging wordt afgevlakt: in de dienstensector moest men in 2010 op de rem gaan staan terwijl bedrijven zeer graag meer loon zouden uitbetalen. Het argument dat je dan kan maken voor een loonnorm, nl. het voorkomen van verdere dualisering op de arbeidsmarkt, komt niet overeen met de oorspronkelijke doelstelling. De loonnorm is met andere woorden een vreemd gedrocht dat finesse mist.
Meer informatie vind je op de site van FOD WASO. Hou er rekening mee dat deze pagina geüpdated wordt, en er zo al eens informatie verdwijnt.
